body of water at daytime

Vakantie vieren: Selfie of Zelfliefde?

body of water at daytime

Met de zomervakantie in het verschiet krijg ik de vraag of ik mijn dagelijkse routine blijf doen tijdens mijn vakantie. Het is uiteraard voor iedereen anders. Ik heb vakanties gevierd waarbij dit als vanzelf ging en ook reisjes waarin ik me er niet toe kon zetten.

Ik herinner me vooral één vakantie die op zich al een zoektocht was. Na heel wat kilometers bracht het me in Zuid-Frankrijk. Het was er prachtig, met een wijds uitzicht over dalen met in de verte besneeuwde bergtoppen. De temperatuur was precies goed: fris en warm genoeg. Ik voelde de rust en uitnodiging van de omgeving. Als vanzelf begonnen mijn dagen met Qigong en een stilte meditatie.

Meestal ging ik gewoon staan en begon met mijn serie geleid door de spirit en de natuur om me heen. Misschien werkte de energie van mijn trainingsgroep ook mee. Zij waren thuis in hun normale omstandigheden en gingen gewoon door met onze dagelijkse ochtend routine.

Selfie

Het was leuk om een selfie te delen met de groep. Even laten zien dat ik op afstand toch mee kon doen. Maar voor mij was het ‘zelf doen‘ de belangrijkste stap. Een stap op mijn pad van zelfstandig zijn. Ik heb toen geleerd dat les hebben een ding is en dat het zelfstanding doorgaan een nieuwe dimensie toevoegt. Het gaf me inzicht in autoriteit over mijn doen en laten. Misschien vreemd om zo te benoemen, maar het heeft me geopend voor mijn eigen levenspad.

Levenspad

Mijn leven is lange tijd gevuld geweest met een bepalende gedachte over hoe mijn ouders hun leven hadden gevormd. Onbewust van deze gedachte, heb ik daardoor in mijn jeugd een besluit genomen die mijn koers heeft bepaald. Wat ik zou moeten doen om dit (hun leven) voort te zetten.

En hier sta ik voor mijzelf oefeningen te doen. Om mezelf beter te leren kennen en los te bewegen, los te raken en losser te worden in wat ik allemaal zelf ben.

Krishnamurti

Grote Amfitheater in Ommen

Wat Krishnamurti heeft doen besluiten om zich terug te trekken uit de Sterkampen en de Levensschool in Ommen blijkt uit zijn verkregen inzicht dat hij geen Wereldleraar is en niet kan zijn. Hij heeft in zijn redevoering: “Waarheid is een land zonder paden.” vertelt waarom hij dit zo ziet. Tot groot verdriet en ontreddering van zijn volgelingen die hem liever niet zagen vertrekken en met zijn verhaal (nog) niet uit de voeten konden.

Zelfliefde

We zijn inmiddels 100 jaar(!) verder en nog zoeken we onze eigen Waarheid en Waarde. Je zou kunnen zeggen dat alle vormen van Qigong hierin voorziet: Qigong beweegt je tot de bron en je gaat daarin op.

Voor mij is het een uiting van Zelfliefde om Qigong toe te laten. Vakantie vieren kan ook liefde voor jezelf zijn door te kiezen voor ontspanning en een andere omgeving of bezigheden. Dit alleen al kan zorgen voor een andere mindset.

Met Qigong heb ik een andere mindset ontwikkelt. Een die een verbinding heeft gelegd met mijn innerlijke stilte kan vinden. In deze mindset kan ik kiezen om te omarmen wat er komt in-het-moment-zelf. Om terug te komen op de vraag of ik ook qigong routines doe tijdens mijn vakantie. Het is voor mij geen wet of regel. Het is een verlangen wat vanbinnen naar buiten beweegt: is het een verkorte qigong versie? Prima. Of een langere versie, een die me stevigheid bied en de ruimte geeft in mijn hart, waardoor ik daarna weer open en ready ben voor wat zich op dat moment aandient.

Mijn tip voor je routine tijdens de vakantie is: vier elke dag alsof het de laatste dag van je vakantie is en beleef het met aandacht. Lach, dans, zwem en geniet zonder je af te remmen maar in al je bewegingsvrijheid. Heb je daarvoor meer nodig dan een andere omgeving/dagelijks ritme, pak je qigong routine en voor de rest hoef je niets méér te doen.

Ik wens je een beweeglijke en liefdevolle vakantie!

Qigong en Meditatie lessen

Wereld Vluchtelingendag

Aankomende Wereld Vluchtelingendag 20.Juni

Vandaag ontving ik een uitnodiging om een levend boek te lenen bij de bibliotheek, een initiatief ter ere van Wereld Vluchtelingendag. Dit prachtige project brengt boekliefhebbers in contact met mensen die hun levensverhaal willen delen. Als schrijver van levensboeken ken ik het enorme belang van gehoord worden bij het vertellen van je verhaal. Het enige wat je als luisteraar nodig hebt, is een open geest en een beetje nieuwsgierigheid. Je kunt vragen stellen – soms is dat zelfs nodig om de mens achter het verhaal echt te begrijpen.
Leven in een wereld die je niet kent, komend uit chaos en verschrikking – hoe leef je dan door? Hoe overleef je dit en hoe kun je weer licht zien in die donkere gevoelens die angst meebrengt? Dit is iets waar ik zelf ervaring mee heb. Het kost tijd en ademruimte en menselijk contact. Een begrip dat vaak over het hoofd wordt gezien in onze voortsnellende maatschappij. Het liedje van Herman van Veen komt bij me op: “Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast…”
Juist dit, even stilstaan, luisteren, je hart openen voor een ander, is zo belangrijk. En dan merken dat je door dit te doen, je hart ook opent voor jezelf.

In iedereen zit een vluchteling. Soms hoeven we niet ver terug te gaan in onze voorouderlijke lijn. Laten we dit niet vergeten. Laten we hier niet haastig en/of vermijdend mee omgaan.
Carpe diem! Pluk deze dag en maak tijd om met jezelf, je naaste of de onbekende vluchteling even stil te zijn. En ervaar hoe goed dit ons allen doet.

Aanstaande donderdag, op 20 Juni is de Wereldvluchtelingendag.

Heb een mooie dag voor ❤️ connectie met elkaar!

Willen wat je hebt.

Zo fijn dat ik nu zelf de woorden die ik lang geleden heb gehoord, kan uitspreken: “Als je niet hebt wat je wil, wil dan wat je hebt.”

Ik krijg gelijk het verzoek of ik dit kan herhalen. Zeker, dus ik herhaalde het nog een keer: Als je niet hebt wat je wil, wil dan wat je hebt.

Ik wachtte rustig, keek naar het gezicht tegenover me en zag de verschuiving ontstaan: De ogen knepen iets dicht, alsof er iets helder verlicht werd in het brein en de ogen daarop reageerden.

Ik vroeg: ‘Wat doet dit met je?’

Ik weet het niet!

Het antwoord was eerst: ‘Ik weet het niet’. En vervolgens: ‘ Dit is een doordenkertje voor me’, Hij glimlacht erbij. ‘Ik weet nog niet precies wat dit met me doet, maar ik ervaar een opening, alsof dit mogelijk is. Het is moeilijk om precies dat te willen wat er is. En nu denk ik dat ik dit toch altijd al heb gedaan?’

Hij kijk me vragen aan, de ogen groot. Ik vertel wat ik zie in zijn gezicht. Hij reageert met stilte, keert zijn blik naar binnen. Mooi, voel ik. Misschien is dit precies het juiste moment om dit te horen. 

Stilte.

Ik ben stil met hem. En ontdek in mijzelf hoe belangrijk dit ook voor mij blijft: Willen wat je hebt. Het uitgangspunt van dit willen is het aanvaarden wat je hebt. Vanuit die positie is alles ontstaan in mijn eigen leven. Wat ik nu heb, wat ik kan doen, hoe ik handel en mijn reacties op wat er is en gebeurt in mijn leven. Zelfs in de wereld.

Soms is het veel wat ik heb: dan draag ik het, dan zeul ik het mee, dan wordt het zwaarder en zwaarder. En dan wil ik het zware heel graag delen met een ander. Spreek ik het uit, geef het woorden en even valt de last van mijn schouders. Tot op mijn woorden een reactie komt en ik daarover uiteraard na moet denken. En zo blijft komt het gewicht weer terug in mijn gedachten. Malen, heroverwegen, herkauwen, inslikken en onderdrukken. Het gaat door tot het groeven zijn in mijn lijf die rimpels van zorgen maken. 

Ik strijk over mijn voorhoofd, mijn ogen ontspannen direct. Ik verplaats mijn aandacht naar mijn kaken en laat ze los van elkaar hangen. Mijn schouders ontspannen direct. Mijn aandacht zakt naar mijn hart en ze gloeit op van binnen, ze is blij met mij. Mijn maag ontspant, en ik slik en zak met mijn speeksel die ik nu kan volgen tot in mijn buik. Als een gouden elixer lost het op wat verwerkt kan worden. Iets wat zonder moeite gebeurt. Mijn buik wordt warm van het verteringsproces, mijn oven is warm en de gloed stijgt op verwarmt de aarde die in mij voeding geeft aan mijn groei en bloei. Ik stijg mee met deze groei en rek uit, raak de Hemel in mij aan. 

Ik glimlach als een monnik die de last (van de gedragen vrouw) eindelijk loslaat. Begrip daalt dieper in. Meer hoef ik niet, dit is voldoen-ing. Dankbaar kijk ik op, zie de ander en herken mezelf.

Ik wil inderdaad dit. Dit wat ik heb. Deze verbinding die ik in mij heb. Als een flow van licht, lichtheid en volheid. 

Gemak

Hij ziet me kijken, mijn herkenning schept een vredige rust. Met een zucht besluit hij dat het wel gemak zal geven. Hij zegt: ‘Om te willen wat je hebt. Het gevecht zou dan best kleiner kunnen worden, ik bedoel de gevechten om aandacht die in mijn hoofd plaatsvinden. Dat is wat me moe maakt, het leidt me af van wat ik heb.

We glimlachen allebei. Ik geef hem oefeningen mee om thuis te doen die hem helpen wat hij nu ervaart, te verwerken in zijn lichaam. Deze opening in zijn geest kan hij meenemen in de spanning in zijn maag. Het zijn kleine Qigong oefeningen die hij op elk moment kan doen. Tussendoor of langer en langzamer. Altijd terug naar aandachtig zijn bij het moment.

Hij knikt, schud me de hand en we nemen afscheid. Zonder nieuwe afspraak in te plannen. Eerst dit, wat er is aanvaarden, voor we verder gaan met onze sessies.

Wat een gemak om dit te ervaren als mogelijkheid in elk moment. Met anderen, met mijzelf. Altijd.

Even stil. even alleen maar zijn.

Dat is het leven.

Start Up

My desire to start a website solely for the Miracle that Life is, grew on me. I used to talk about my growing pains and aims. And about doing a …

The key!

If a key was given to us at birth to open doors that seem closed, what door would we open our lives for? Sometimes I think about a beautiful room …