Dan te bedenken dat ik dit al jaren geleden heb geleerd. Stop-Adem-Denk-Doe. De mantra voor onmiddellijk effect.
Ik denk terug aan mijn duikopleidingen. Een van de belangrijkste dingen die je altijd in acht moet nemen is je kwetsbaarheid onder water. Of dat van je buddy. Een moment heb ik het zo hard nodig gehad. Wat een geluk dat dit ons mantra was tijdens de specialties training. Want tijdens de werkelijke uitvoering van dat wat we geleerd en geoefend hadden, kwam ik in een situaties waarbij ik moest handelen. Adequaat handelen. En dus niet in paniek schieten. Ook al was het behoorlijk spannend wat er gebeurde.
We hadden ons goed voorbereid. Mijn buddy en ik waren goed op elkaar ingespeeld en het checken van alle gear was routine geworden. Maar elke keer opnieuw controleerden we uitgebreid onze spullen en onze lucht. En alles was goed, werkte zoals het hoorde. Geen vuilte aan de lucht.
We gingen als groep op pad, met de boot de toch wat ruwe zee op. Een bootduik met een opdracht die we moesten uitvoeren. En dan zouden we opgevist worden.
Nog even de signalen doornemen en onze duikcomputers checken. Droog-oefenen met het kompas en hup op de juiste plek op zee, achterover het water in, afdalen om de golven niet zo te voelen. Beneden was het rustiger. Toch was er een behoorlijke stroming die we niet zo in de gaten hadden. De opdracht was eenvoudig. En op het kompas duiken was voor ons niet zo ingewikkeld. We konden nog rondkijken en genieten van wat er aan vis en koraal te zien was. Prachtig.
Tijd in de gaten houden en onze koers uiteraard ook, was geen probleem. Tot er iets gebeurde met het jacket van mijn buddy. Op een of andere manier bleek het zich niet meer op te blazen. En met al dat lood om zijn heupen was het niet gemakkelijk om los van de grond te blijven. We gingen iets hoger duiken, het leek oké. Tot de lucht in zijn tank minder was dan we hadden uitgerekend. Omhoog dan maar, rustig aan want we hadden ook al een tijdje beneden gehangen.
Mijn buddy is een geweldige duiker. En een rustige duiker. Maar het gedoe onder water had meer adem nodig. Eenmaal boven bleken de golven toch wel hoog en zonder lucht uit de tank probeerde hij de snorkel te gebruiken. Hij was al buiten adem door het watertrappelen om boven te blijven dus zIjn jacket kon hij niet zelf opblazen en er begon onrust te komen. Ik zag het aan de blik in zijn ogen. Ik hiep zo goed als ik kon om hem te helpen.
Ik weet niet hoe ik zo koelbloedig kon blijven. Ik zag wat er mis was toen mijn buddy zijn duikbril op zijn hoofd zette. Ik sprak luid dat hij dit niet moest doen. Ik had mijn jacket vol met lucht dus bleef hoog drijven en trok hem omhoog aan zijn jacket. Maar hij was zwaar met het gewicht van zijn loodgordel erbij. Ook voor mij lastig om hem boven de golven te houden en tevens zijn jacket op te blazen met de mond.
Er waren meer tekenen dat mijn buddy steeds onrustiger werd. En ik werd steeds rustiger. Herhaalde onbewust de mantra in mijn hoofd en trok toen met een heldere geest de loodgordel los, zodat mijn buddy en ik bevrijd waren van dat loodzware extra gewicht. Op dat moment kon ik mijn extra ademautomaat overhandigen en werd ook mijn buddy rustiger. Ik zocht de boot boven de golven. Het was lastig te zien, maar toen we hem spotten gaf ik het teken dat we veilig waren maar opgehaald moesten worden. En snel een beetje, dacht ik erbij.
De golven bleven en ik werd er een beetje misselijk van. De mantra hielp me ook om hier los van te blijven. Mijn gedachten bleven gericht op de boot en het hooghouden van mijn buddy. Hij probeerde zelf uit te rusten door op zijn rug te liggen. De onrust was weg en boosheid kwam terug. Door de spannende ervaring en de vermoeidheid gestuurd. En ik had mijn mantra.
Veilig en wel aan boord kon ik blij met mijn handelen opgelucht ademhalen. Stop, adem denk en doe is een zegen geweest. Voor mijn buddy en zeker ook voor mij.
In mijn Tao training gebruik ik ook mantra´s. En soms lijkt het of het niet lukt om me mijn allereerste mantra weer te herinneren. Dan zak het stop! weg en lijkt het Doe! de belangrijkste van alle woorden te zijn. Overbelast zak ik dan weg, mijn snorkel weg en mijn zicht belemmerd door het zout van mijn bezweette voorhoofd. Zo frappant en in het geheel niet grappig dat juist op het moment dat ik het voor mijzelf nodig heb, ik mijn mantra uit het oog verlies. Uit mijn systeem ontsnapt en ik moe en niet voldaan onder de douche stap. Om dan ineens, terug te zijn op zee, die zo onrustig was en toch ook rustig genoeg was om ons boven water uit te laten komen. Heel en gezond. Levend en vol besef van de kostbaarheid van Leven. Daarin stilstaan, Stoppen, Ademen, Denken en dan Doen. Is dat niet genoeg. Is dat eigenlijk niet alles wat ik nodig heb?
Dit typen is stilstaan bij, stoppen met de afleidingen al mijn aandacht geven. En ik adem, voel mijn buik weer. Tuurlijk is mijn buik er altijd, en mijn adem en mijn aandacht. En nu ben ik wakker, aanwezig en verder? Verder is er niets, niets te doen en toch ben ik vervuld en gevuld. Heerlijk.
Met dank aan mijn buddy, want zonder hem had ik deze ervaring niet gehad. Dank je wel F.R.